از هر ۱۱۰ کودک یکی تحت تاثیر اوتیسم قرار دارد که با آسیب در سه دسته رفتاری شامل روابط اجتماعی، ارتباطات گفتاری و غیرگفتاری و رفتارهای محدود شده یا تکراری تشخیص داده می شود. هرگاه کودک فقط غذاهای خاصی را بپذیرد، غذاهای جدید یا ناآشنا را رد نماید، حساسیت نسبت به غذاها افزایش یافته باشد (برای مثال به بافت، حرارت، رنگ و بو) یا در انتقال مشکل داشته باشد این آسیب ها می تواند دریافت مواد مغذی و رفتارهای خوردن کودکان را تحت تاثیر قرار دهد. کودکان مبتلا به اوتیسم معمولا از مصرف میوه ها و سبزی ها خودداری می کنند و ممکن است فقط بعضی مواد غذایی را در بین گروه های دیگر غذایی مصرف نمایند. اگرچه بیشتر این کودکان دارای معیارهای طبیعی رشد هستند ولی رژیم های غذایی محدود آنان را در معرض خطر دریافت مرزی یا ناکافی مواد مغذی قرار می دهد. آنان اغلب دربرابر دریافت مکمل ویتامین و عناصر معدنی که می تواند برای آنان مفید باشد بسیار مقاومت می کنند.

توصیه های تغذیه ای رایج برای کودکان مبتلا به اوتیسم عبارتند از رژیم های غذای حذفی (مانند بدون گلوتن، بدون کازئین)، مکمل های اسیدهای چرب ضروری، دریافت مقادیر بالای ویتامین ها و درمان های جانشین دیگر. باوجود اینکه اثرات مفید این مداخلات گزارش شده است ولی شواهد محکمی از منافع آنها وجود ندارد. مداخلات رفتاری تغذیه ممکن است سبب افزایش انواع غذاهای مورد قبول در خانه و مدرسه گردد. درصورتی که خانواده مایل به آزمایش درمان های جانشین رژیم غذایی باشد متخصصان تغذیه می توانند به آنان درمورد کفایت رژیم غذایی کودک و بی خطر بودن مکمل های مورد استفاده کمک نمایند.‍