آیا تا کنون با فردی روبرو شده اید که در لحظه در انتظار وقوع حادثه ای به سر می برد؟
اختلال اضطراب منتشر عبارت است از اضطراب مفرط و تشویش نسبت به رویدادهای مختلف یا فعالیت ها در اغلب روزها، حداقل به مدت 6 ماه. کنترل تشویش دشوار است و با علائم جسمی نظیر، تنش عضلانی، تحریک پذیری، دشواری خواب و بیقراری همراه است. میزان شیوع این اختلال در زنان نسبت به مردان 2 به 1 است.
علائم اختلال اضطراب منتشر عبارتند از: اضطراب بیش از حد و مفرط، که در زندگی عادی و روزمره تداخل می کند. تنش حرکتی بصورت سر درد و بیقراری. این بیماران گوئی نمی توانند یکجا ارام گیرند. دائم حرکت می کنند بی آنکه این حرکت هدفمند باشد. لرزش شکایت دیگر در این بیماران است که بصورت احساس لرزش درونی، یا لرزش واقعی اندام ها خود را نشلن می دهد. بیش فعالی سیستم اعصاب خودکار، بصورت احساس تنگی نفس، عرق کردن بیش از حد، تپش قلب و علائم گوارشی مختلف، احساس گرفتگی گلو و احساس پروانه در شکم تظاهر می کند. حالت گوش به زنگی یا واکنش شدید با تحریک کم، مثلا به صدای زنگ تلفن یا در ازجا می پرند و دچار تپش قلب می شوند. اغلب بیماران مبتلا به این اختلال سیر مزمن دارند و سالهاست که این بیماری را تجربه می کنند. بسیاری از آنها ناراحتی خود را سرشتی می نامند و نمی دانند که به یک بیماری درمان پذیر مبتلا هستند و هرگز به روان پزشک یا متخصص مراجعه نمی کنند.
درمان:
اختلال اضطراب منتشر، درمان پذیر است اما مشکل این بیماران نه غیرقابل درمان بودن اختلال بلکه عدم مراجعه گروهی از آنان به متخصصین است. تعدادی همچنان که گفتیم خود را بیمار نمی دانند و تعدادی دیگر از پذیرش بیماری روانی ابا دارند و خود را بیمار قلبی یل تنفسی می پندارند و سالها با اضطرابی جان کاه سر می کنند. این بیماران با دارو درمانی و درمان های غیر دارویی قابل معالجه اند. اما معمولا موثرترین شیوه درمان استفاده همزمان از دارو درمانی و روان درمانی است.