ADHD یکی از اختلالات روانپزشکی شایع در کودکان، بویژه در سنین دبستان می باشد که با علائمی چون بی توجهی، حواس پرتی، بی قراری و ناآرامی، بیش فعالی، تکانشگری و نقص در عملکردهای اجرایی شناخته می شود. در حدود ۴۰% موارد این اختلال تا بزرگسالی ادامه می یابد و در صورت عدم درمان منجر به مشکلات تحصیلی، اجتماعی و رفتاری همراه با اعتماد به نفس پایین گردد. رایج ترین دارو در درمان این بیماران متیل فنیدات با نام تجاری ریتالین (Ritalin) می باشد.

ADHD یک بیماری چندعاملی است که ژنتیک و عوامل محیطی می توانند در بروز آن موثر باشند. از عوامل محیطی موثر می توان به سموم محیطی مانند سرب، تغذیه و رژیم غذایی اشاره کرد. یکی از فرضیات مطرح در این زمینه اثرافزودنی های غذایی، رنگ های خوراکی مصنوعی و کافئین است که می تواند در بدتر شدن علائم بیماری موثر باشد. پیروی از الگوی غذایی که سرشار از غذاهای فرایند شده مانند سوسیس و کالباس، غذاهایی که حاوی مقدار زیادی اسیدهای چرب اشباع، شکر و سدیم و محتوای کم اسیدهای چرب امگا۳، فیبر و فولات باشد خطر بروز ADHD را افزایش می دهد. چنین الگوی غذایی افزودنی های غذایی، نگهدارنده ها و رنگ های مصنوعی زیادی هم دارند.

مواد مغذیی که کمبودشان در این افراد شایع تر است عبارتند از روی، منیزیم، ویتامین D، اسیدهای چرب امگا-۳ و امگا-۶٫ موثرترین درمان تغذیه ای در این بیماران استفاده از یک الگوی غذایی سالم است که همه مواد مغذی را دربرگیرد و کمبودهای غذایی را نیز برطرف کند. اجرایی کردن رفتارهای غذایی مناسب بطوریکه کودک غذای خود را کامل مصرف کند و سپس میز غذا را ترک کند. استفاده از صندلی های بلند، دور بودن از تلویزیون و سایر مواردی که می تواند منجر به پرت شدن حواس کودک هنگام صرف غذا شود نیز می تواند کمک کننده باشد.