با بیماران مضطرب چگونه برخورد کنیم ؟

چگونگی برخورد با بیماران مضطرب در درجه اول تابعی از “تشخیص روان پزشکی” است.

آیا از نظر روانشناس این یک اضطراب بهنجار است ؟ در حد بیماری نیست ؟

در این صورت تقویت روحی، حمایت، مراقبت، ورزش، تلقین، مسافرت و… کفایت می کند. نه درمان دارویی ضرورتی دارد و نه مداخلات روان درمانی.

اما اگر از نظر روانشناس، با یک اضطراب “بیمار گونه” یعنی یک اختلال روان پزشکی رو به رو هستیم، در این حالت دیگر تلقین، مسافرت، ورزش، تقویت روحی، حمایت و مراقبت و گفتن اینکه (( توچیزیت نیست )) نه تنها کمکی نمیکند، بلکه ممکن است وضع را بدتر نماید. بیماری که از شدت اضطراب، احساس میکند دارد می میرد، به او گفته می شود سالم است. (اگر از نظر جسمی سالم هم باشد) نیازمند دریافت درمان تخصصی است. حتی یک دارو آرامبخش هم گرچه از اضطراب او خواهد کاست اما کار ساز نخواهد بود. سایر روش های ذکر شده هم اگر چه می توانند در کنار درمان تخصصی مفید باشند اما به تنهایی گره گشا نخواهند بود. بیمار مضطرب چون هر بیمار دیگری در درجه اول نیاز دارد که با او چون یک انسان و چون یک ((بیمار)) برخورد شود وهم حسی و احساس اینکه اورا می فهمند مفید است. احساس مورد حمایت بودن و برخورداری از مراقبت و درمان مناسب حق اوست. تصور اینکه چون مشکل بیمار “روانی _ عصبی” است نیاز به درمان ندارد و با تلقین خوب خواهد شد، تصوری غلط و بی پایه است.

نقش روان درمانی : روان درمانی در اختلالات اضطرابی کمک کننده و مفید است اما توجه به چند نکته ضروری است. نخست اینکه، نوع و شدت اضطراب و برنامه درمانی ، باید بوسیله روان پزشک مشخص شود. اینکه آیا فقط روان درمانی کافی است ، یا باید بیمار همزمان از دارو استفاده کند. در بعضی از اختلالات روانی نظیر فوبی خاص، روان درمانی به تنهایی بدون نیاز به استفاده از دارو، می تواند مفید باشد. اما در اختلالی نظیر پانیک (هراس)، بخصوص اگر شدید باشد، حتما باید از دارو درمانی بهره گرفت و روان درمانی در حد درمان جنبی و کمکی کاربرد دارد. دوم اینکه روان درمانی یعنی استفاده از تکنیکی خاص و تخصصی بنابر این به روان درمانگری که در آن تکنیک خاص کارآزموده است نیاز دارد. روان درمانی نصیحت کردن نیست. استفاده از تمرینات تن آرمیدگی عضلانی پیشرونده روش غیر دارویی و مفید در اضطراب خفیف است.