کودکی

در طی ۶ تا ۱۲ سالگی رشد آهسته اما پیوسته به موازات افزایش دایمی دریافت غذا ادامه دارد. ریشه بیماری های مزمن بزرگسالی مانند بیماری قلبی، سرطان، دیابت و چاقی در کودکی نهفته است و این پدیده ای است که به خصوص در ارتباط با افزایش میزان بیماری های مرتبط با چاقی مانند دیابت نوع ۲ می باشد.

از جمله نگرانی های تغذیه ای در این سنین چاقی یا اضافه وزن، کم وزنی یا نارسایی در رشد، کمبود آهن، پوسیدگی دندان و آلرژی ها می باشد. پیشگیری از پوکی استخوان با رساندن کلسیم و چگالی استخوان دوران کودکی و نوجوانی به بیشترین میزان خود شروع می شود. در این زمان استخوان ها دارای رشد سریع هستند و به اثرات محیطی مانند رژیم غذایی و فعالیت بدنی بسیار حساس می باشند. دریافت مناسب مواد مغذی برای ایجاد دندان های قوی و لثه های سالم ضروری است. ترکیب رژیم غذایی و عادات خوردن فرد عوامل مهم در پیشرفت پوسیدگی دندان می باشد. از آنجایی که بررسی های مصرف غذا در امریکا نشان می دهد در کودکان مصرف نوشابه ها و آب میوه های غیرمرکبات زیاد و مصرف شیر کم است، تشویق آنان به مصرف مقادیرمناسب کلسیم از منابع غذایی و احتمالا مکمل نیازمند آموزش است. فیبرغذایی برای سلامت و دفع طبیعی مدفوع در کودکان مورد نیاز است.

اثر گروه همسالان: همچنان که کودکان رشد می کنند وسعت دنیای آنان و تماس های اجتماعی شان از اهمیت بیشتری برخوردار می شود. با افزایش سن اثر گروه همسالان افزایش می یابد و نگرش ها و انتخاب های غذایی را تحت تاثیر قرار می دهد. این امر ممکن است باعث حذف ناگهانی یک غذا یا درخواست غذایی که به طور رایج مصرف می شود گردد. رفتارهای مثبتی مانند میل به خوردن غذاهای جدید ممکن است تقویت شود. لازم است والدین محدودیت هایی را علیه تاثیرات نامطلوب این اثر اعمال کنند اما در ضمن لازم است واقع بین باشند زیرا کشمکش درمورد غذا اثرات منفی دارد.

با زور خوراندن: به طور معمول کودک سالم بدون ناز و نوازش غذایش را می خورد. نباید به کودکان با زور غذا داده شود و در عوض آن باید علت بی میلی کودک نسبت به غذا تشخیص داده شود. کودکان ممکن است به علت عدم تحرک کافی برای گرسنه شدن یا فعالیت بیش از اندازه و خستگی مفرط از خوردن غذا خودداری کنند. به کودکی که نزدیک وعده اصلی غذا میان وعده یا هرنوع تنقلات داده شود موقع غذا گرسنه نخواهد بود و ممکن است از خوردن امتناع ورزد. اگر کودکی از غذا خوردن اجتناب کند سایر افراد خانواده بدون هیچ گونه توضیح و تفسیری باید غذای خود را خورده و سپس بشقاب های غذا جمع شود. این فرایند معمولا برای والدین سخت تر از کودک است اما در وعده غذایی بعدی کودک به اندازه کافی گرسنه خواهد بود تا از خوردن غذایی که در اختیار او قرار می گیرد لذت ببرد.